Καλημέρα Combriccola,
Τετάρτη 13 Αυγούστου, ξύπνησα με κέφια και είπα να γράψω δύο κουβέντες.
Σαν σήμερα λοιπόν, το 1966, η επιτυχία Summer In The City, από το συγκρότημα Lovin' Spoonful, γίνεται νούμερο ένα στο Billboard Hot 100, και εκεί μένει για τρεις εβδομάδες. Το τραγούδι γράφτηκε από τον Mark Sebastian, αδελφός του αρχηγού του συγκροτήματος, ως ποίημα, με σκοπό να το υποβάλει προς δημοσίευση σε ένα λογοτεχνικό περιοδικό ( Πυγή www.sansimera.gr ).
Χθες από την άλλη, και μιας και δεν μπόρεσα λόγο προβλημάτων με την σύνδεση internet να γράψω κάτι για αυτό, αποφάσισα το κάνω σήμερα, μας άφησε ένας από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς της εποχής μας. Ο λόγος για τον Robin Williams, ο οποίος, μέσα από πραγματικά διαμάντια όπως το Good Morning Vietnam, The Dead Poet Socity, Hook, Jumanji, The King Fisher, και άλλα πολλά, μας χάρισε αμέτρητα χαμόγελα, και ένα μεγάλο μήνυμα-μάθημα που πάντα το ξεχνάμε και δεν πρέπει: CARPE DIEM.
Ναι το ξέρω, τον κλάψαμε αρκετά χθες, όλοι μας δώσαμε το παρόν, με posts σε όλα τα social networks, ανεβάσαμε Videos από ταινίες, φωτογραφίες, αντίο Captain, και άλλα πολλά.
Και δεν έλειψαν και οι γνωστοί κριτικοί του καναπέ και της παραλίας να μας βρίσουν και να μας κάνουν κήρυγμα για τα πιο σημαντικά πράγματα που γίνονται εν το μεταξύ στον κόσμο όπου κάθε μέρα σκοτώνονται αθώα παιδάκια, και άμαχο πληθυσμό, κάτω από τις βόμβες.
Τώρα , συμμερίζομαι την άποψη σας φίλοι μου, είναι πολύ σημαντικά τα γεγονότα πάνω στα οποία θα θέλατε αυτός ο άμυαλος ο κόσμος να δίνει την προσοχή του, αλλά ίσως ξεχάσατε μία μικρή λεπτομέρεια, για την οποία δεν σας βλέπω και πολύ συχνά να γκρινιάζετε. Ο λόγος για την χώρα που όλοι μας ζούμε. Μία χώρα που όλοι μας αγαπάμε, έτσι λέμε τουλάχιστον, και όπου γίνεται ένα άλλου είδους πόλεμος. Ναι καλά το καταλάβατε αγαπητή μου Combriccola, για την Ελλαδίτσα μας μιλάω.
Μα εδώ δεν πέφτουν βόμβες από παντού, δεν σκοτώνονται παιδάκια. Συμφωνώ, αλλά γίνεται κάτι πολύ χειρότερο από αυτό. Κάποιοι τύποι με γραβάτες και ακριβά κουστούμια, εδώ και κάμποσα χρόνια πλέων κήρυξαν στεγνά οικονομικό πόλεμο στους πολίτες αυτής της χώρας που όλοι λέμε ότι αγαπάμε. Καθημερινά ξεπουλάνε την κληρονομιά μας σε ξένους επενδυτές για να φέρουν, λένε, την ανάπτυξη. Παίζουν τις ζωές μας στο χρηματηστήριο, ενώ την ίδια ώρα οικογένειες με παιδιά, ΔΙΚΆ ΜΑΣ ΠΑΙΔΙΆ, δεν έχουν να φάνε. Και σας ρωτώ φίλοι μου: Έχετε μπει τελευταία στον ηλεκτρικό ?
Τι σχέση έχει αυτό? Θα σας απαντήσω αμέσως!!!
Εάν λοιπόν το έχετε προσέξει αγαπητοί μου φίλοι, όλο και λιγότεροι είναι οι τσιγγάνοι που σκάνε μύτη με το ακορντεόν τους παίζοντας Τα Παιδιά Του Πειραιά. Όλο και περισσότεροι όμως είναι οι πατεράδες που δεν έχουν να συντηρήσουν την οικογένεια τους, γιατί " ΈΤΥΧΕ" να χάσουν την δουλειά τους, και δυστυχώς αναγκάζονται να ζητιανεύουν για ένα κομμάτι ψωμί.
Επίσης, όλο και περισσότεροι είναι οι νέοι, ΔΙΚΆ ΜΑΣ ΠΑΙΔΙΆ, ΤΟ ΤΟΝΊΖΩ, που αναγκάζονται να φύγουν στην Γερμανία, στην Αυστραλία, και στον Καναδά, γιατί εδώ ΔΕΝ ΈΧΟΥΝ ΜΈΛΛΟΝ !!!!
Σας συνιστώ επίσης να πάτε μία βόλτα σε οποιοδήποτε νοσοκομείο ΤΗΣ ΧΏΡΑΣ ΜΑΣ, για να "απολαύσετε" το δράμα που περνούν χιλιάδες άνθρωποι ΣΤΟΥΣ ΔΙΑΔΡΌΜΟΥΣ όπου νοσηλεύονται σε συνθήκες ντροπής, λες και είναι σκουπίδια στο πιο ξεχασμένο και άθλιο στενό τις πόλης.
Και όλα αυτά επειδή κάποτε επιλέξαμε ΜΙΑ ΕΛΛΆΔΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΆΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΕΥΡΏΠΗ ΠΟΥ ΘΈΛΟΥΜΕ!!!!!
Ντροπή μας και ξανά ΝΤΡΟΠΉ ΜΑΣ!!!!
Κατά τα άλλα, λυπούμαστε για τα παιδιά που σκοτώνονται σε εμπόλεμες περιοχές, όπου η μαμά Ευρώπη, μαζί με την θεία Αμερική πουλάνε όπλα, και στους μεν, αλλά και στους δε, με την πλήρη ανοχή μας, και όχι άγνοια μας, γιατί είναι γνωστά αυτά εδώ και πάρα πολλά χρόνια και κανείς δεν μιλάει. Να μου κάνουν κήρυγμα οι Γιατροί χωρίς σύνορα, που περνούν την ζωή τους σε αυτές τις χώρες, αφιλοκερδώς, για να δώσουν φάρμακα και τροφή σε αυτά τα παιδιά, αλλά και στις οικογένειες τους. Να μου κάνουν κήρυγμα τόσοι και τόσοι εθελοντές που πηγαίνουν εκεί για να τους μάθουν γράμματα, γιατί είναι το πιο ισχυρό όπλο κατά τις τυραννίας που κάθε μέρα αναγκάζονται να αντιμετοπίσουν . Αν το κάνετε πίσω από τα ωραία I phone και τα Galaxy αραχτοί σε μία παραλία, καλύτερα καθίστε στα αυγά σας, η αποφασίστε επιτέλους να κάνουμε κάτι για αυτήν την χώρα.
ΔΕΝ ΧΡΕΙΆΖΕΤΑΙ ΝΑ ΠΈΣΟΥΝ ΒΌΜΒΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΆΡΟΥΜΕ ΜΠΡΏΣ ΜΆΓΚΕΣ.
Καλημέρα!!!!
Τετάρτη 13 Αυγούστου, ξύπνησα με κέφια και είπα να γράψω δύο κουβέντες.
Σαν σήμερα λοιπόν, το 1966, η επιτυχία Summer In The City, από το συγκρότημα Lovin' Spoonful, γίνεται νούμερο ένα στο Billboard Hot 100, και εκεί μένει για τρεις εβδομάδες. Το τραγούδι γράφτηκε από τον Mark Sebastian, αδελφός του αρχηγού του συγκροτήματος, ως ποίημα, με σκοπό να το υποβάλει προς δημοσίευση σε ένα λογοτεχνικό περιοδικό ( Πυγή www.sansimera.gr ).
Και δεν έλειψαν και οι γνωστοί κριτικοί του καναπέ και της παραλίας να μας βρίσουν και να μας κάνουν κήρυγμα για τα πιο σημαντικά πράγματα που γίνονται εν το μεταξύ στον κόσμο όπου κάθε μέρα σκοτώνονται αθώα παιδάκια, και άμαχο πληθυσμό, κάτω από τις βόμβες.
Τώρα , συμμερίζομαι την άποψη σας φίλοι μου, είναι πολύ σημαντικά τα γεγονότα πάνω στα οποία θα θέλατε αυτός ο άμυαλος ο κόσμος να δίνει την προσοχή του, αλλά ίσως ξεχάσατε μία μικρή λεπτομέρεια, για την οποία δεν σας βλέπω και πολύ συχνά να γκρινιάζετε. Ο λόγος για την χώρα που όλοι μας ζούμε. Μία χώρα που όλοι μας αγαπάμε, έτσι λέμε τουλάχιστον, και όπου γίνεται ένα άλλου είδους πόλεμος. Ναι καλά το καταλάβατε αγαπητή μου Combriccola, για την Ελλαδίτσα μας μιλάω.
Μα εδώ δεν πέφτουν βόμβες από παντού, δεν σκοτώνονται παιδάκια. Συμφωνώ, αλλά γίνεται κάτι πολύ χειρότερο από αυτό. Κάποιοι τύποι με γραβάτες και ακριβά κουστούμια, εδώ και κάμποσα χρόνια πλέων κήρυξαν στεγνά οικονομικό πόλεμο στους πολίτες αυτής της χώρας που όλοι λέμε ότι αγαπάμε. Καθημερινά ξεπουλάνε την κληρονομιά μας σε ξένους επενδυτές για να φέρουν, λένε, την ανάπτυξη. Παίζουν τις ζωές μας στο χρηματηστήριο, ενώ την ίδια ώρα οικογένειες με παιδιά, ΔΙΚΆ ΜΑΣ ΠΑΙΔΙΆ, δεν έχουν να φάνε. Και σας ρωτώ φίλοι μου: Έχετε μπει τελευταία στον ηλεκτρικό ?
Τι σχέση έχει αυτό? Θα σας απαντήσω αμέσως!!!
Εάν λοιπόν το έχετε προσέξει αγαπητοί μου φίλοι, όλο και λιγότεροι είναι οι τσιγγάνοι που σκάνε μύτη με το ακορντεόν τους παίζοντας Τα Παιδιά Του Πειραιά. Όλο και περισσότεροι όμως είναι οι πατεράδες που δεν έχουν να συντηρήσουν την οικογένεια τους, γιατί " ΈΤΥΧΕ" να χάσουν την δουλειά τους, και δυστυχώς αναγκάζονται να ζητιανεύουν για ένα κομμάτι ψωμί.
Επίσης, όλο και περισσότεροι είναι οι νέοι, ΔΙΚΆ ΜΑΣ ΠΑΙΔΙΆ, ΤΟ ΤΟΝΊΖΩ, που αναγκάζονται να φύγουν στην Γερμανία, στην Αυστραλία, και στον Καναδά, γιατί εδώ ΔΕΝ ΈΧΟΥΝ ΜΈΛΛΟΝ !!!!
Σας συνιστώ επίσης να πάτε μία βόλτα σε οποιοδήποτε νοσοκομείο ΤΗΣ ΧΏΡΑΣ ΜΑΣ, για να "απολαύσετε" το δράμα που περνούν χιλιάδες άνθρωποι ΣΤΟΥΣ ΔΙΑΔΡΌΜΟΥΣ όπου νοσηλεύονται σε συνθήκες ντροπής, λες και είναι σκουπίδια στο πιο ξεχασμένο και άθλιο στενό τις πόλης.
Και όλα αυτά επειδή κάποτε επιλέξαμε ΜΙΑ ΕΛΛΆΔΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΆΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΕΥΡΏΠΗ ΠΟΥ ΘΈΛΟΥΜΕ!!!!!
Ντροπή μας και ξανά ΝΤΡΟΠΉ ΜΑΣ!!!!
Κατά τα άλλα, λυπούμαστε για τα παιδιά που σκοτώνονται σε εμπόλεμες περιοχές, όπου η μαμά Ευρώπη, μαζί με την θεία Αμερική πουλάνε όπλα, και στους μεν, αλλά και στους δε, με την πλήρη ανοχή μας, και όχι άγνοια μας, γιατί είναι γνωστά αυτά εδώ και πάρα πολλά χρόνια και κανείς δεν μιλάει. Να μου κάνουν κήρυγμα οι Γιατροί χωρίς σύνορα, που περνούν την ζωή τους σε αυτές τις χώρες, αφιλοκερδώς, για να δώσουν φάρμακα και τροφή σε αυτά τα παιδιά, αλλά και στις οικογένειες τους. Να μου κάνουν κήρυγμα τόσοι και τόσοι εθελοντές που πηγαίνουν εκεί για να τους μάθουν γράμματα, γιατί είναι το πιο ισχυρό όπλο κατά τις τυραννίας που κάθε μέρα αναγκάζονται να αντιμετοπίσουν . Αν το κάνετε πίσω από τα ωραία I phone και τα Galaxy αραχτοί σε μία παραλία, καλύτερα καθίστε στα αυγά σας, η αποφασίστε επιτέλους να κάνουμε κάτι για αυτήν την χώρα.
ΔΕΝ ΧΡΕΙΆΖΕΤΑΙ ΝΑ ΠΈΣΟΥΝ ΒΌΜΒΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΆΡΟΥΜΕ ΜΠΡΏΣ ΜΆΓΚΕΣ.
Καλημέρα!!!!
Έπος...Πραγματική ΒΟΜΒΑ &"γροθιά στο στομάχι" ενάντια στην σαβούρα που προσπαθούν καθημερινά να μας πουλήσουν...
ReplyDelete